Romantiek, Girona, strakke broekjes en een podiumplaats!

Girona. Prachtige omgeving, perfect asfalt en heerlijk weer.

Ik ben blijkbaar toch een beetje een romanticus. Dat vind ik niet leuk, ik wil graag zo neutraal en welafgewogen mogelijk naar de wereld kijken. Maar ik merk meer en meer dat ik me soms toch graag laat meeslepen door sfeer, gevoel en emoties. Dat bleek maar weer tijdens de afgelopen week in Barcelona en Girona. Barcelona is maar een verzameling steen en asfalt, de omgeving van Girona bestaat uit stukken natuur. Maar de pracht, historie en sfeer in Barcelona maakten het betoverend, ondanks het feit dat het ronduit klotenweer was. In Girona waren de zon, de prachtige wegen en het wielersfeertje in combinatie met eerdergenoemde stukken natuur zo magnifiek dat ik het liefst volgende week weer heen ga.

Dat is waarschijnlijk ook wat ik zo mooi vind aan het fietsen. Gewoon op een fiets zitten is leuk, je wordt er lekker moe van en tijdens trainingen en wedstrijden is het leuk je te meten met ploeggenoten en tegenstanders. Maar wat het écht leuk maakt is het sfeertje er omheen: ouwehoeren over de juiste buitenband, mooie fietsen bekijken, de “ins and outs” van het profpeloton volgen en uiteraard de benen scheren om je een echte wielrenner te voelen.

Onze paardjes tijdens onze week in Girona. Cannondale SuperSix, heerlijke fietsen. Gehuurd bij Bike Breaks Girona (of Girona Cycle Center) dus!

In Girona leeft het fietsen. Je moet het een beetje zoeken, want het is ook gewoon een mooie stad waar veel “andere”  toeristen komen. Omdat we fietsen hadden gehuurd (in plaats van ze zelf mee te nemen) vielen we met onze neus in de boter. In het Girona Cycle Center ontmoetten we Dave, de Engelse eigenaar die de zaak runt samen met Saskia. Beide enthousiaste fietsers, maar vooral Dave wist ons elke dag prachtige routes aan de hand te doen. Daarnaast is het ook nog eens een fantastisch leuke vent, hielp ons perfect met de fietsen en kan vermoedelijk zelf ook erg hard fietsen. Als kerst op de taart hangt de hele zaak vol met shirtjes van profs die daar regelmatig binnenlopen. Zo liepen we Robert Gesink net mis, is Dan Martin daar kind aan huis en is Dave stiekem een beetje verliefd op Marijn de Vries. Niet echt hoor, maar ook zij werkt veel met ze samen.

We hebben de hele week heerlijk gefietst, in 6 dagen bijna 500 kilometer. De omgeving daar is zó mooi, de wegen zijn zó goed en het weer was zó ideaal dat ik echt  iedereen kan aanraden daar te gaan fietsen. De klimmetjes zijn goed te doen, de afdalingen perfect en je kan je er je kont niet keren of je rijdt weer iets prachtigs voorbij. Een mooi vergezicht over de vallei en de besneeuwde toppen in de verte, en veld vol klaprozen, een brug uit de 12^e eeuw en prachtige pittoreske stadjes op bergtoppen. Wat ook opvalt: alle wielrenners groeten elkaar. Dat is  best wat werk, want er wordt wat afgefietst daar, maar je doet het, want de kans is best aanwezig dat je een profrenner tegenkomt. Die wonen daar namelijk massaal, de omgeving en het klimaat lenen zich perfect voor trainingen tussen de wedstrijden door. En dan wil je natuurlijk niet die lul zijn die dan niet groet. Kan gewoon niet. Zo kan ik met trots melden dat ik door een Garmin-renner ben gegroet. En dat ik terug groette. Geen idee wie trouwens. Maar toch. Trots.

Ga daar heen mensen. Ga toch! En schud Dave de hand.

Bij terugkomst op zondagavond voelden de benen voldaan, maar moe. En dat terwijl ik me had ingeschreven voor een tijdrit op maandag. Ik wil daar een beetje mee beginnen, heb in stapjes dus een tweedehands tijdrithelm, een snelpak en een ligstuur aangeschaft. Als ik mijn zadel van mijn winterfiets wat hoger en naar voren zet fantaseer ik de rest er gewoon bij, lijkt het net een echte tijdritmachine. De wedstrijd werd georganiseerd door CSG, het was perfect voor elkaar. In schril contrast met mijn voorbereiding. De avond voor onze vakantie had ik het balhoofd van mijn winterfiets vervangen, zat natuurlijk tegen, dus de hele afstelling van fiets moest op het laatste moment. Net als inpakken, eten regelen na het werk (op de parkeerplaats van de Emté in Vries een maaltijdsalade opgegeten) en het parcours verkennen. Niet onbelangrijk, want er was sprake van een aantal rotbochten en mijn bochtentechniek blijkt zeker voor verbetering vatbaar. Ik startte om 19:49, maar vanaf 19:00 was het parcours al bezet door junioren, dames en 40+’ers. Maar 1 rondje kunnen maken, de rest van de tijd in de omgeving wat ingefietst. Nog wat gepield met de afstelling van het ligstuur.

Tijdrit op mijn trouwe Cube (winterfiets). Foto door Sportfoto Drenthe.

Ik voelde me wel wat opgelaten in het snelpak. Dat is namelijk nogal strak. En hoewel ik lichter ben dan ooit heb ik best nog een buikje in zo’n pak, er kunnen nog best wat kilo’s af. Het ergste had ik al gehad door het feit dat ik het aantrok tussen twee openstaande autodeuren pal voor het terras van het café waar de inschrijving plaats vond. Probeer je toch een beetje de harige billen en de blote fluit te verbergen voor het terraspubliek. Dat lukte aardig, maar de dame die zich naast mij haar nummer  liet opspelden en daarvoor voorover bukte had denk ik een perfect zicht op de erogene zone. En ook het plassen is best een bevalling. De pijpen zitten zo strak dat de truc met piemel uit de broekspijp niet werkt, de rits zit zo hoog dat het hele bovenstuk uit moet. Daar kwam ik achter toen ik langs de weg stond, en aangezien ik niets aan had onder het snelpak betekende dat dat ik met ontbloot bovenlijf, in strakke broek en tijdrithelm op had moeten plassen langs de openbare weg. Dat leek me echt te ver gaan, net iets te exhibitionistisch. Leg het maar eens uit op het politiebureau. Achteraf een goede beslissing, toen ik mezelf in exact deze houding in de spiegel zag in de toiletten van het café. Vreemd.

De rit verliep heel aardig. Ik was bang voor vermoeide benen, maar ondanks mijn simpele materiaal ben ik als 6^e (van de 13) geëindigd. Een gemiddelde van 42,1 over 15 kilometer, mooi! Iedereen boven mij had een tijdritfiets, enkelen onder mij ook. Dat voelt dus uitstekend en smaakt naar meer! Op deze pagina van CSG vind je de hele uitslag.

De volgende avond een trainingskoers in Langelo, georganiseerd door De Kannibaal. Eigenlijk gekkenwerk na zo’n trainingsweek en zware tijdrit, maar de wedstrijdjes zijn zo mooi georganiseerd en het parcours is zo fijn dat ik heel graag mee wilde doen. Met een leuke groep CSG’ers afgereisd, gekoerst en voor het eerst een podiumplaats (2^e) gehaald! Niet dat er een podium was, niet dat het een wedstrijd van betekenis was, maar ik ben er heel erg blij mee. Hier vind je overigens de hele uitslag. Vooral na zo’n onvoordelige voorbereiding geeft het aan dat ik steeds sterker word en mee kan doen voor de winst in wedstrijden van de Sportklasse. En dat was het doel van dit jaar, nu de resultaten nog. Maar die komen, daar geloof ik heilig in!

Tijdrit op mijn trouwe Cube (winterfiets). Foto door Sportfoto Drenthe.

Tijdrijden doet pijn. Foto door Sportfoto Drenthe.

Tijdrit. Foto door Sportfoto Drenthe.

Girona. Perfect asfalt, prachtige omgeving, heerlijk weer.

Onze paardjes tijdens onze week in Girona. Cannondale SuperSix, heerlijke fietsen. Gehuurd bij Bike Breaks Girona (of Girona Cycle Center) dus!

Dat zeg ik. Prachtig.

PS: de foto’s van de tijdrit komen van Sportfoto Drenthe, ik heb ze inderdaad niet betaald. Maar aangezien ik er zelf op sta (portretrecht) en het om previewversies gaat leek het me wel kunnen om een impressie te geven. Ze zijn hier te koop, de kwaliteit is dan stukken beter! En ze hebben ook foto’s zonder mij er op, ook best leuk.