Trainingswedstrijden

Het lijkt een contradictio in terminis, een trainingswedstrijd. Je traint, of je rijdt een wedstrijd zou je denken. Niets is echter minder waar. Trainingswedstrijden zijn een uitkomst voor de onzekere wielrenner. Kom je goed de winter uit, dan kan je dat hier mooi laten zien. Heb je niet zo verschrikkelijk veel getraind en sta je nog wat te dik, dan kan je gewoon mooi zeggen dat deze wedstrijden nog nergens om gaan en dat jouw tijd wel komt. Ben je een hele, hele grote, dan zeg je gewoon dat deze wedstrijden nog nergens om gaan maar sta je wel gewoon op het podium om daar vervolgens erg nonchalant over te doen. Bovendien voelde je je niet echt goed vandaag en wilde je eigenlijk ook niet echt winnen, maar liep het nu eenmaal zo.

Nou ja, goed, tot zover het wonderlijke wielervolk. Trainingswedstrijden dus. Als CSG staan we steeds met een mooie en constante groep aan de start, dus dat is hartstikke leuk. In Annen was het al een paar keer selectief genoeg om de jongens van de mannen te onderscheiden. Mijn eigen vorm is  erg gemiddeld, ik kom wat minder flitsend uit de startblokken als vorig jaar. Een paar nieuwe mannen in ons team zijn echter bijzonder goed, leuk om te zien.

Gisteren stond Sleen op het programma, een echte trainingsklassieker op een mooi parcours. Gezien de wind schatten we al in dat het weer erg pittig zou worden, en bij het verkennen bleek niets minder waar. Na de traditioneel hectische start zou het na de eerste bocht (meter of 500) direct op de kant gaan. Vooraan staan bij de start en een lange sprint naar de eerste bocht was dus het aanvalsplan. Aan de eerste voorwaarde voldeden we. Bram, Tim, Arjen en ik stonden keurig op de eerste rij, die sprint ging er ook wel komen.

Met de focus voor de start was niets mis. Qua soigneren valt er nog het nodige te leren. Misschien maar eens beginnen met een passende bril.

Streep door de rekening: door een falende inschrijving werd de start 10 minuten uitgesteld en werd ons geadviseerd opnieuw warm te rijden. Dat gingen we natuurlijk niet doen, dan was het mooi plekje weg. Nog 10 minuten bibberen in de schaduw van de jurybus dus, met een flink windje om het lijf. Superkut: na 10 minuten werd de start nóg een kwartier uitgesteld. Om niet te bevriezen toch maar warmrijden, en uiteraard stonden de laatkomers vooraan opgesteld. Er half naast gaan staan, maar omdat de jury dreigde dat we niet in de uitslag zouden worden opgenomen gezwicht en zo startten Bram en ik als laatste. Godverdegodver. Anderen, die waarschijnlijk dachten dat het wel los zou lopen, bleven lekker staan en staan inderdaad keurig in de uitslag. De brutalen hebben hebben de halve wereld.

Het verliep exact als voorspeld. Zodoende harkten Bram en ik al na 600 meter op het kantje en kwamen we als door een wonder terug in het peloton. Door wat powermoves, wat gevloek en getier en veel inspanningen zaten we na anderhalve ronde op plaats 20-30 en hadden we beide een jasje uitgedaan. Wel met de grote mannen in het zicht, dus we riepen naar elkaar dat we nog 1 zo’n inhaalronde nodig hadden om goed te zitten. Het was ondertussen al behoorlijk zenuwachtig geweest, ik reed al een keer in de berm en had wegens vergelijkbare acties voor me al 3 keer slippend geremd. Maar goed, het had nut gehad, we gingen oprukken. Helaas. Een halve ronde later ging het opnieuw op de kant en was het over.

Net weer aangesloten in het peloton. Good old Gert de Veen in het wiel, Bram daar achter.

Ik belande na wat geworstel en een chasse patatte in groep 3. Dat voelde als de mongolenwaaier (waaier van Down, pardon), maar erachter zat ook nog genoeg volk, waaronder Bram. Voor ons reden onze ploeggenoten echter keurig mee, (heel klein) lichtpuntje.

M’n uiteindelijke groepje. Met zwaaien naar de fotograaf heb ik niet zoveel.

Even dacht ik dat we het gingen redden om terug te komen, maar het bleek kansloos. Daarom maar vol blijven draaien om flink te trainen om de volgende trainingskoers eclatant te winnen (hoop sterft het laatst). Als pleister op de wonde reed ik als eerste van ons groepje over de streep. Op basis van het gevoel onderweg weiger ik nog te wanhopen, de vorm gaat wel komen. Alleen wat later dan vorig jaar, en dat is misschien helemaal niet erg. De winterkilo’s zitten er ook nog lekker op, mooi met dit soort weer!

Uiteindelijk eindige ik rond plek 25, er deden er zo’n 75 mee. Da’s niet slecht, maar ook niet goed. En zeker niet zo goed als ik zou willen. Kortom: werk aan de winkel! Trainen met die luie reet!